Tablo

Her şey yanıyordu. Gözlerimin önünde cayır cayır yanıyordu. Sanki karşımda bir gül bahçesi açıyordu. Kırmızı, turuncu, sarı, sıcacık güller… Hayatım yanıyordu. Ve hiçbir şey yapmıyordum. Ne yapacaktım ki? Hangi okyanusun suları içimdeki yangını söndürürdü? Hangi marangoz evimi içindeki anılarla tamir edebilirdi? Geri dönülecek noktayı çoktan geçmiştim. Nereye gideceğimi izleyecektim sadece. Gideceğim yön konusunda kararsız duruyordum. Yapacaklarım konusunda ise nettim. Evimi yakanları yakacaktım. Her şeylerini yakıp böyle izletecektim. Bu sıradan bir intikam olmayacaktı. Onlar evimi sıradan sebeplerle yakmamışlardı, onlara en iyimle cevap vermeliydim.

Çöktüğüm yerden kalktım. Ne zaman çöktüğümü hatırlamıyorum. Ruhsal çöküşüme sinir ve kaslarımın itaati. Henüz değil ama. Biraz daha dayan ve hepsi bitecek. En görkemli şekilde. Hatta arkandan intikam alacaklar. İşte bu yüzden yaşayacaksın. Yas tutsunlar diye. Kuyuya yürürken karar verdim. Kuzeye gidecektim, içim soğusun diye. Kuzeye gidecektim, orada bir gül bahçesi açtıracaktım. Kırmızı, turuncu, sarı, sıcacık güller… Dans edecekler, şarkı söyleyecekler. Herkes bu şenliğe katılacak. Çocuk, kadın, adam. Yedisinden yetmişe herkes. Keyifle izleyeceğim. Bu şenliği ben vereceğim ne de olsa. O gün çok güzel görünmeliyim. Hazırlıklarım eksik olmamalı.

Kuzeye gitmek için yola çıktım. İhtiyacım olanları yolda elde edebilirdim. Zaten yanımda götürebileceğim her şey kafamın içindeydi. Gerisi solmuş kara güllere dönüşüyordu. Ah soğuk Kuzey, seni ısıtmak için elimden geleni yapacağım. Lütfen buna hazırlıklı ol. Yoksa eğlenceli olmaz.

Not: Bu tarihsiz satırlar pastası yenen Fri’nin acısının tablosudur.